احمد داوود اوغلو وزیر امور خارجه‌ی ترکیه در پاسخ به اظهارات وزیر امور خارجه‌ی ایران دوستی دو کشور را دیرینه خطاب کرده‌اند. خطاب من به ایشان است که از کدام دوستی دیرینه صحبت می‌کنند؟ چه نشانه‌ای برای این دوستی به زعم ایشان دیرینه وجود دارد؟
منظورشان از دوستی چشم طمع عثمانی به ایران و علی‌الخصوص آذربایجان است؟ آیا منظورشان حمله‌های گاه و بیگاه و جنایات عثمانی در ایران و بالاخص آذربایجان است؟ آیا نشانه‌ی این دوستی قصد سلطان سلیم برای به آتش کشیدن و نابودی تبریز است؟ آیا کشتار مردم خوی توسط ارتش وحشی عثمانی در زمان سلطان حسین آخرین شاه صفویان بطوری که تنها تعداد انگشت‌شماری در شهر زنده ماندند نشانه‌ی دوستی دیرین است؟ آیا جریان ترک اجاقی نشانه‌ی دوستی است؟ فحاشی روشنی بیگ نشانه‌ی دوستی است؟ تفکرات پانترکیستی و الحاق‌گرایانه نشانه‌ی دوستی است؟ امتیازات ویژه‌ی میت سازمان امنیت ترکیه برای هویت‌فروشان و استفاده از آنها جهت ضربه زدن به تمامیت ارضی ایران و حتی جاسوسی نشانه‌ی دوستی است؟ و در نهایت، آیا استقرار قسمت راداری سپر دفاع موشکی ناتو نشانه‌ی دوستی است؟
ظاهرا جناب داوود اوغلو قصد مزاح داشته‌اند و به هر حال باید ایشان و همتایانشان بدانند هنوز جنایات و مشی خصمانه‌ی عثمانی و دولت ترکیه از حافظه‌ی تاریخی ما مردم ایران و بالاخص آذریهای ایران پاک نشده است و حنای ایشان دیگر رنگی ندارد. اینکه بنابر پاره‌ای مصلحت‌اندیشی‌ها در سیاست خارجی می‌بایست مشی تنش‌زدایانه در برابر ترکیه اتخاذ شود به هیچ وجه منجر به پاک شدن حافظه‌ی تاریخی ما مردم ایران‌زمین نخواهد شد.
احسنت یولداش